فرمان عالیقدر امیرالمومنین حفظه ﷲ تعالی در مورد جلوگیری از رواج های نادرست هنگام خویشاوندی، عروسی ها، مصیبت ها و همچنان بازگشت از حج و عمره (ماده دوم).
ماده دوم:
مهمانی از سوی خانوادۀ متوفی در روزهای معین (اول، سوم، هفتم، چهلم) مکروه و بدعت شمرده شده، زیرا غم زمان پذیرایی نیست و باعث مشابهت با جاهلیت می‌شود. جریر بن عبدالله (رض) این عمل را مثل نیاحت (ماتم‌گیری) بد می‌دانست.
خیرات‌های رواجی برای شهرت و ریا صورت می‌گیرد، و اگرچه مباح دانسته شود، چون مردم آن‌را واجب می‌پندارند، مکروه است و ترک آن ضروری می‌باشد.
صدقه مشروع زمانی جایز است که:
برای رضای الله باشد نه ریا و رسم.
واجب پنداشته نشود.
تنها وارثان بالغ و عاقل با رضایت خود و از مال شخصی انجام دهند.
مال یتیم یا غایب در آن مصرف نشود.
استفاده از مال یتیم برای خیرات حتی با اجازۀ او ممنوع است، و مصرف‌کننده ضامن می باشد.
رفتن به خانۀ متوفی در عید اول به‌خاطر تعزیت یک رواج نادرست و ممنوع است.
انتقال جسد زن به حضیرۀ پدری پس از وفات، بدون حیثیت شرعی است. دفن در کنار شوهر و اولاد بهتر است.
آماده‌سازی غذا توسط همسایگان و اقارب برای خانوادۀ متوفی مستحب است.
مدت تعزیت سه روز است (شامل روز تدفین). افراد غایب می‌توانند بعد از آن نیز تعزیت نمایند.
تکرار رفتن برای فاتحه مکروه است، یکبار کافی می‌باشد.
مسئولین امارتی نباید برای فاتحه اعلان نمایند، فقط در محل اقامت‌شان سه روز حضور یابند.
احکام حیله اسقاط:
حیله اسقاط برای متوفایی جایز است که وصیت نکرده یا ثلث مالش برای فدیۀ واجب کافی نباشد. در صورت توان مالی، وصیت و وجود مال، فدیه واجب است و حیله کافی نیست.
شرایط حیله شرعی:
مال فقط به فقیر (نه غنی، طفل، دیوانه، کافر) داده شود.
نیت، برائت ذمه متوفی باشد، نه ریا و رواج.
قرض گرفتن مال برای حیله از غیرمالک یا بدون رضایت شریک، جایز نیست.
گردانندۀ فدیه باید وارث یا وکیل او باشد و اجازه‌نامه لازم است.
نماز و روزه‌های قضا با حساب دقیق یا گمان غالب تعیین شود.
فدیه با نیت تملیک به فقیر داده شود و فقیر نیز بر تملک آگاه باشد.
در گرفتن فدیه مجدد عجله نشود و با صیغه شرعی انجام شود.
بعد از پایان حیله، فقیر نباید ناراضی گردد؛ از مال شخصی حیله‌کننده صدقه داده شود.
در ماه‌های حج، فدیه به حدی نباشد که حج بر فقیر فرض گردد.
در صورت نبود وصیت، با رضایت همه وارثان (در نبود غایب یا یتیم) می‌توان از مال خیرات کرد؛ در صورت وصیت، از ثلث مال می توان مصرف کرد حتی با وجود وارث یتیم یا غایب.
